Gedwongen adopties blijven een bron van blijvend leed voor ouders, zoals blijkt uit getuigenissen van afstandmoeders die hun kinderen onder druk moesten afstaan. Bij de bevalling kregen sommige vrouwen een doek over hun hoofd, pas later werd het doek weggehaald als het kind al was meegenomen. Deze obsessie met ‘zedelijkheid’ liet ongehuwde moeders geen andere keuze. Ellen Venhuizen, een afstandmoeder, vond haar afgenomen dochter terug en voelde onmiddellijk een sterke band. Een commissie heeft de schade voor afstandsmoeders en hun kinderen erkend, en de staat wordt aangespoord om actie te ondernemen. Persoonlijke verhalen over afstand en adoptie benadrukken de zoektocht naar elkaar.